कॅनडा डायरी – सुरक्षित, सुंदर कोंदणातला अजस्त्र नायगरा

दिनांक – ०७/१०/२०१५ – कॅनडा डायरी – सुरक्षित, सुंदर कोंदणातला अजस्त्र नायगरा !!!

आयुष्यभर नायगरा विषयी वाचून, ऐकून, अप्रत्यक्ष अनेक माध्यमांतून पाहून झालेले होते, त्यातून १९९६ च्या अमेरिका प्रवासात तो पहायचा बाकी राहिला होता त्यामुळे तो पाहण्याची खूप उत्सुकता होती. कॅनडाला ३० सप्टेंबरला पोचल्यावर सर्वात पहिल्यांदा तो पहायला निघालो. अपेक्षेप्रमाणे रविवार ०४ ऑक्टोबर ची नायगरा धबधबा पाहण्याची सहल अविस्मरणीय ठरली. घरून  सकाळी ११ च्या सुमारास निघून अडीच तासात नायगरा येथे पोचलो. टोरांटो हून निघालो तेंव्हा टोरांटो मध्ये ढगाळ आणि थंड वाऱ्याचे वातावरण होते पण नायगरा येथे छान सूर्यप्रकाशाचे स्वच्छ वातावरण मिळाले. सुरवातीला डोंगर उतरून थेट नायगरा धबधब्यानंतर वाहणाऱ्या नायगरा नदीच्या काठावर जाऊन आलो मग जेवण आटपून ४ च्या सुमारास धबधब्याच्या समोर पोचलो. 

नायगरा पाहावा तर कॅनड्याच्या बाजूनेच  – धबधब्याचे दोन्ही भाग अमेरिकन आणि कॅनेडियन हे ह्या बाजूनेच छान दिसतात. इतका प्रचंड धबधबा आणि तो ही इतक्या जवळून आणि इतक्या सुंदर, सुरक्षित रीतीने पहावयास मिळतो की त्या साठी शब्दच अपुरे पडावे, नाहीतर आपल्या इथे धबधब्या पर्यंत पोचणे इतके दुर्गम असते किंवा त्याचा नीट view पण मिळत नाही, रूप पहायला मिळत नाही. हिरा अथवा रत्न हे मूलतः किंवा नुसतेही सुंदरच असते, तसे ते दिसतेही पण त्याला साजेसे सुंदर कोंदण बनवणे आणि त्या हिऱ्याच्या वा रत्नाच्या सौंदर्यात अनेक पटीने वाढ करणे ही खऱ्या जवाहीऱ्याची कला वा किमया असते अगदी तशी किमया, कला इथल्या सरकारने / स्थानिक प्रशासनाने साधली आहे. मला नायगरा इतकेच त्याचे कोंदण म्हणजे त्याच्या आजूबाजूचा विस्तार आवडला, ज्या कोणी ह्या साऱ्या विस्ताराचे नियोजन करून, विकसित केला आहे त्या साऱ्यांच्या सौंदर्य दृष्टीला मनापासून सलाम .....

धबधबा प्रत्येक जागेवरून – दुरून, बाजूने, समोरून, मागून, वरून, जवळून आणि नदीच्या पात्रात जाऊन असा कुठूनही पाहता येतो, कुठलाही अडसर नाही. उलट जागोजागी विचारपूर्वक त्याला छानपणे पाहता येण्याच्या जागा निर्माण केलेल्या आहेत. आपण वेडे होत जातो, फोटो घेत जातो आणि तरीही मन भरतच नाही अशी अवस्था ......

धबधबा पाहण्याची केलेली सर्वात सुंदर व्यवस्था म्हणजे नदीच्या पत्रातून मोठ्या बोटीने अगदी धबधब्याच्या जवळ जाणे....... सुमारे ५ वाजता बोटीत बसलो आणि बोट निघून लगेच धबधब्याच्या अमेरिकन भागासमोर आली – (हा भाग आडवा – सरळ आहे) आणि त्याच वेळेस सूर्य समोरून पूर्णपणे बाहेर आला आणि धबधब्याच्या तुषारांत इंद्रधनुष्य माझ्या डोळ्या देखत पसरले, इतर प्रवासी अजून कॅमेरे सज्ज करत होते, स्वतःला सावरत होते त्यांना ते कळलेही नव्हते, न राहवून त्यांना ते सांगीतले. डोळ्यांनी ते पाहू की फोटो घेऊ, विडीयो घेऊ तेच कळेना, पण दोन्ही केले. नव्या फोनने इतके सुंदर फोटो मिळाले की ते फेसबुकवर ठेवल्यानंतर काहींनी ते इतरांना शेअर पण केले आहेत.

इंद्रधनुष्य पहाता पहाता बोट धबधब्याच्या कॅनेडियन भागापर्यंत पोचली (हा भाग घोड्याच्या नालेच्या आकाराचा आहे) आणि श्वास थांबेल असे दृश्य डोळ्यासमोर उभे राहिले. शाळेत रामदास स्वामीची शिकलेली ओळ ‘धबाबा तोय आदळे’ आज समजली. अर्धवर्तुळाकार आकारात इतके प्रचंड पाणी कोसळत होते की पापणी पण लवायची थांबली, बोट त्या अर्धवर्तुळाच्या मध्याच्या जवळ गेली, अंगावर जोराचा पाऊस पडत होता, इतक्या वेळ कॅमेऱ्याने फोटो घेत होतो तो बंद करून ठेऊन दिला, मनात स्पष्टपणे हे जाणवले की जगातला कुठलाही कॅमेरा डोळ्यांना दिसणारे दृश्य पकडू शकणार नाही आणि मग त्या पाण्याकडे नुसता पहात राहिलो भान हरपून, साऱ्यांची तीच अवस्था होती. ह्या अर्धवर्तुळात पाणी इतके जोराने पडते आणि इतके सारे पडते की ते फुटून त्यातून जे तुषार निर्माण होतात त्याच्या ढग तयार होऊन सतत आकाशात जात असतो. काही मिनिटे हा अनुभव देऊन मग हळूहळू बोट मागे वळली परत निघाली – बोटीच्या वरच्या उघड्या डेकवर असल्यामुळे परतीच्या प्रवासातही धबधब्याला अनुभवणे चालूच राहिले.

बोटीतून उतरून वर काठावर आल्यावरही धबधब्याची सफर काठाने चालूच राहिली – दर ५० पावलांनी दिसणारे त्याचे रूप पाहत, फोटो घेत राहिलो ... शेवटी अगदी तुम्हाला धबधबा जेथून खाली पडतो तेथे पोचता येते आणि अवघ्या १०० फुटांवरून त्याचे खाली पडणारे प्रचंड पाणी पाहता येते अनुभवता येते. हे सारे पाहताना, अनुभवताना धबधब्याच्या काठाला रस्ते, पाळी, काठ इतके सुंदर बांधले आहेत, बसण्याच्या जागा इतक्या सुंदर आणि सुरक्षित उभ्या केल्या आहेत की मनात जराही भय वाटत नाही, मिळतो तो फक्त अविस्मरणीय आनंद, अनुभव. हे सारे होई पर्यंत संध्याकाळ होऊन गेली होती, चहा वगैरे घेई पर्यंत धबधब्यावर टाकलेले रंगीत प्रकाश झोत चालू झाले होते आणि धबधब्याचे एक वेगळेच मोहक रूप पहावयास मिळाले. जवळ जवळ अर्धा तास काठाने चालत ते अनुभवत गाडीकडे कडे परत आलो आणि ८.३० रात्री नायगरा सोडले आणि टोरांटो – मारखमला घरी १०.३० परत आलो. गाडीत सारा वेळ आणि परत आल्यावरही अजूनही नायगऱ्याची पाहीलेली – अनुभवलेली रूपे आठवत राहिली आहेत, पुनःप्रत्ययाचा अनुभव त्याचे फोटो आणि विडीयो देत आहेत.

ता.क. आणखी महत्वाचे म्हणजे नंतरच्या दिवसात कॅनडातील म्युझियम्समध्ये नायगऱ्याची २०० वर्ष जुनी पेंटिंग्ज पहायला मिळाली आणि जाणवले मी घेतलेले फोटो आणि त्या चित्रकारांनी टिपलेला नायगरा सारखा आहे. नायगऱ्याचे काही फोटो ब्लॉग सोबत ठेवले आहेत....