कविता - बिंब - प्रतिबिंब

दिनांक – १२/०७/२०१४ 

कविता – बिंब – प्रतिबिंब

आपल्या मनाच्या, अंतरंगाच्या अंतस्थ कोषात जाणे

म्हणजे विविध अंशकोनात मांडलेल्या आरश्यांच्या महालात जाणे  ||

चहुकडील आरश्यात आपली अगणित प्रतिबिंबे

वेगवेगळ्या कोनातून, अगणित एकमेकांना पाहणारी असंख्य प्रतिबिंबे 

नव्हे आपल्यालाच चहुबाजूनी एकाच वेळी पाहणारे असंख्य आपण

वा एकमेकांना पाहणाऱ्या अगणित प्रतीबिम्बाना पाहणारे आपण     ||

बिंबाला, बिंबाच्या प्रतिबिंबाना पाहणारी प्रतिबिंबे         

स्वतःला, स्वतःच्या प्रतिबिंबाना पाहणारी प्रतिबिंबे 

प्रतिबिंबे पाहणारे बिंब वा बिंब होणारी प्रतिबिंबे

कोण बिंब? कोण प्रतिबिंब? कोणाची प्रतिबिंबे?   ||

विचार-बुद्धी सारे संमोहित, भ्रमिष्ट होण्याआधी

स्वतःची ओळख विसरून कोषात कैद होण्याआधी  

जीवाच्या आकांताने पळून यायचे कोशातून

वा टाकायचे क्षणात साऱ्या आरश्यांना फोडून      ||

आता अवतीभवती आरश्यांच्या तुकड्यांत प्रतिबिंबे विखुरलेली

मध्यभागी ढिगावारी माझी बिम्बे छिन्नविछिन्नलेली

ओळख पुसणाऱ्या, अस्तित्वाला गिळणाऱ्या आरश्यांना

फोडले बिम्बाने, प्रतिबिम्बाने की स्वतःला स्वतःने    ||

(year 1998 poem revised thoroughly today during 9 to 11 am. at Baroda Residence)