दिनांक - २९/०६/२०१४
कविता – वारसा – ( कवितेचे मूळ लेखन – १९९७ मध्ये)
(पूर्व
प्रसिद्धी–‘महाराष्ट्राबाहेरील मराठी’ – २००१, संपादन – निरंजन उजगरे – मॅजेस्टिक
प्रकाशन)
हडकुळ्या खांद्याच्या दोन्ही बाजूंस पाय टाकून
एका हातांन
तितकंस ताठ न राहिलेल डोक धरून,
दुसऱ्या हातात बरबटलेला
काळा मुरमुरयांचा लाडू घेऊन,
अनभिषिक्त अढळपदी ऐटीत बसलेला तो,
अर्धउपाशी, पण टवटवीत बाल्य ल्यालेला चेहरा
रंगीबेरंगी दुनिया पाहताना चकाकणारे डोळे .........||
त्याच्या मांडीखाली
पडलेल्या खांद्यांच, मोडलेल्या कण्याच
विझलेल्या डोळ्याचं,
थकल्या मनान, सवयीन यंत्रवत
झपझप चालणार शरीर .....||
खाली चालत असलेले पाय घासले जाऊन
त्याचे नकळत वाढलेले पाय
केंव्हा चालू लागतील
आयुष्य झिजवून टाकणारी खडबडीत वाट,
हे कळणारच नाही.........||
लवकरच
तोही चालू लागेल
सरलेले बालपण
खांद्यावर बसवून
झिजत झिजत...........||
छान कविता. हि दृश्ये सगळ्यांनीच कधी ना कधी पाहिलेली असतात, पण अशा कल्पना फक्त तुम्हालाच कशा सुचतात?
ReplyDelete