सुवर्ण महोत्सवी ब्लॉग पोस्ट !!!

दिनांक - २२/०१/२०१५ - सुवर्ण महोत्सवी ब्लॉग पोस्ट !!! चार कविता

पाहता पाहता ५० व्या पोस्ट पर्यंत हा ब्लॉग पोचला, अर्थाथ ब्लॉग लिहिणे फारसे झालेले नाही पण जुन्या - नव्या कविता सारख्या करून ब्लोग ठेवणे झाले. वाटले नव्हते की इतके सातत्य राहील ब्लॉग वर लिखाण नाही पण कविता तरी ठेवण्यात. कोण माझा ब्लोग वाचते आहे ते एक दोन व्यक्ती सोडल्यास कळत नाही आणि तेच चांगले आहे, पण काही जण ब्लॉग आवर्जून वाचतात ही गोष्ट मनाला फार सुखावणारी आहे. जे कोणी माझा ब्लॉग वाचत असतील त्यांचे, आणि कधीतरी एकदाका होईना वाचला असेल त्या साऱ्यांचे मनःपूर्वक आभार. लवकरच ब्लॉग सुरू केल्याला  वर्ष पूर्ण होणार तेंव्हा ब्लॉगचा प्रवास मांडायचा विचार आहे. तूर्तास, म्हटले तर चार भाग असलेली दीर्घ कविता किंवा एका कल्पनेचा धागा असलेल्या चार जोड कविता ब्लॉग ठेवत आहे. बऱ्याच जुन्या म्हणजे १९९४ सालच्या आहेत या कविता, नुकत्याच  त्यांना गेले वर्षभर चालले आहे त्याप्रमाणे सारख्या केल्या नव्याने लिहिल्या........

1.    कविता – पाहता चांदण्या – मूळ कविता – २५/१२/१९९४ पुनर्लेखन १९/०१/२०१५

(मूळ कविता – २५/१२/१९९४ रात्री ११.० वाजता; पुनर्लेखन १९/०१/२०१५ दुपारी १.० ते २.०)

बरे झाले पहायला मिळत नाही

निरभ्र आकाशातल्या चांदण्या

पूर्वीसारखे काव्यमय राहिले नाही

आता हरवून ते पहाणे चांदण्या      ||

ब्रह्मांडातल्या असंख्य महाविश्वांतील

एका मंदाकिनी महाविश्वातील

निखर्व ताऱ्यातील एका ताऱ्याच्या

एका ग्रहावरील अब्जावधी माणसांपैकी

एक नगण्य, मर्त्य माणूस असण्याचे सत्य

त्याची थंडगार जाणीव उध्वस्त करील

सारे आधार अस्तित्वाचे

तुमच्या व्यक्तित्वाचे

जर खरच रमलात कधी पहात चांदण्या     ||

बरे झाले पहायला मिळत नाही

निरभ्र आकाशातल्या चांदण्या

आत्मघातीच झाले आहे

रात्री एकांती ते पहाणे चांदण्या      ||

2.    कविता – मोजता ऐतिहासिकता - मूळ कविता – २५/१२/१९९४ पुनर्लेखन १९/०१/२०१५

(मूळ कविता – २५/१२/१९९४ रात्री ११.३ ० वाजता; पुनर्लेखन १९/०१/२०१५ दुपारी ३.० ते ४.०)

एखाद्या व्यक्तीची, वस्तूची, घटनेची

ऐतिहासिकता मोजणे रोमांचकारी राहिलेले नाही

त्या छंदातून पाने उलटत इतिहासाची

खरच गेलात मागे तर काहीच मिळणार नाही  ||

काही सहस्त्र वर्षाची मानव संस्कृती

काही लाख वर्षाची मानवजात

काही अब्ज वर्षाची अनेकदा निःपातलेली ही पृथ्वी

अनादी काळाचा एक क्षण असल्याचे सत्य

खोडून काढेल सारे दावे

कालातीत संकृतीचे,

अक्षर वाङमयाचे

अजरामर कलाकृतींचे, घटनांचे, व्यक्तींचे     

तुटून जातील सारे आधार तुमच्या अस्तित्वाचे

एखाद्या व्यक्तीची, वस्तूची, घटनेची

ऐतिहासिकता मोजणे रोमांचकारी राहिलेले नाही

शोधत खरच गेलात काळाच्या कृष्णविवरात

तर अस्तित्वलोपाशिवाय काहीच मिळणार नाही  ||

3.    कविता – शोधता उत्तरे - मूळ कविता – २६/१२/१९९४ पुनर्लेखन २०/०१/२०१५

(मूळ कविता – २६/१२/१९९४ सकाळी १० ते १०.३०; पुनर्लेखन २०/०१/२०१५ सकाळी ११.० ते १२.०)

केल्याने पारायणे वेद, उपनिषद, धर्मग्रंथांची

मनाला शांती लाभेलच असे नाही

जीवनविषयक कालातीत शाश्वत प्रश्नांची 

समर्पक उत्तरे मिळतीलच असे नाही              ||

इडीपससारखा स्व-शोधाचा हा आत्मघाती प्रयत्न

चुकूनही करू नका

चिऊकाऊच्या घासांवर,

चांदोबाच्या अंगाईगीतांवर

आजी-आजोबांनी सांगितलेल्या

पौराणिक कथांनी घडलेल्या

तुमच्या धार्मिक – तात्त्विक श्रद्धांचे

सर्वंकष द्वंद्व सुरु होईल

तुमच्यातल्या स्व ला छीनविच्छिन्न करणारे

तुम्ही संपेपर्यंत चालणारे                 ||

केल्याने पारायणे वेद, उपनिषद, धर्मग्रंथांची

मनाला शांती लाभेलच असे नाही

जीवनविषयक कालातीत शाश्वत प्रश्नांची 

समर्पक उत्तरे मिळतीलच असे नाही              ||

4.    कविता – अनुभवता विज्ञानाला - मूळ कविता – २८/१२/१९९४ पुनर्लेखन २०/०१/२०१५

(मूळ कविता – २८/१२/१९९४ दुपारी २.० ते २ .३०; पुनर्लेखन २०/०१/२०१५ दुपारी १.० ते २.०)

विज्ञानाच्या प्रगतीने स्तिमित व्हावं

असे काहीच नाही

वाढत्या विज्ञानसत्तेने पुलकित व्हावं

असे काहीच नाही                      ||

शोधांच्या दूरगामी परिणामांचा विचार

सहज चाळा म्हणूनही करू नका

निसर्गाच्या, माणसाच्या सृजनशीलतेला

निसर्गाच्या निसर्गपणाला

मानवाच्या मानवपणाला  

एक दिवस गिळंकृत करणाऱ्या

विज्ञानसत्तेच्या वाढत्या ऑक्टोपसचे

फैलावणारे विक्राळ सहस्त्रकर

चिरडून नष्ट करतील तुमची जिजीविषा

पुढल्या पिढ्या पाहण्याची

विज्ञानयुग पाहण्याची .......                    ||

विज्ञानाच्या प्रगतीने स्तिमित व्हावं

असे काहीच नाही

वाढत्या विज्ञानसत्तेने पुलकित व्हावं

असे काहीच नाही                      ||