कविता – माणूस घडतोय माझ्यातला

दिनांक - २२/०१/२०१५

अर्ध शतक किंवा पूर्ण शतक झाल्यानंतर फलंदाज लगेच एक धाव घेऊन त्या धाव संख्येच्या पुढे जायचा प्रयत्न करतो. जितका तो अर्ध अथवा पूर्ण शतक पूर्ण होण्यासाठी हव्या असलेल्या एका धावेसाठी आतुर असतो तितकाच तो ते पूर्ण झाल्यावर आणखी एक धाव घेऊन त्या milestone च्या पुढे जाण्यासाठी आतुर असतो. तसेच मी काहीसे केले. ५० व्या ब्लॉग वर गाडी अडकून पडायला नको म्हणून पुढली पोस्ट लगेच लिहित आहे. या वेळेस अगदी सुरवातीच्या काळात म्हणजे कविता करू लागलो होतो तेंव्हाची म्हणजे १९८२ च्या म्हणजे जवळ जवळ ३३ वर्षापूर्वीची कविता जी तशीच कच्ची पडून होती ती सारखी करून आज ब्लॉग वर ठेवत आहे....

 कविता – माणूस घडतोय माझ्यातला  - मूळ कविता १९८२  आधीची, पुनर्लेखन २१/०१/२०१५

(मूळ कविता १९८५ आधीची, पुनर्लेखन २१/०१/२०१५ संध्याकाळी, २२/०१/१५ सकाळी)

सागरभरती सारख्या प्रचंड लाटा

उमटतात मनात कणवेच्या, माणुसकीच्या

स्वार्थाचे, द्वेषाचे कंगोरे झाकणाऱ्या लाटा 

प्रयत्नात माझ्यातला माणूस जागवण्याच्या        ||

बेफाम लाटांनाही असते किनाऱ्याचे बंधन

आपटून किनाऱ्यावर विरावे त्यानाही लागते

मनाच्या चिरेबंदी, कातळी भिंतीवर आपटून

माणुसकीच्या लाटांनाही विरावे लागते             ||

मनाचा स्वार्थी, अमानवी किनारा

उघडा पाडणाऱ्या ओहटीचे ते अटळ येणे

स्वतःला ओळखूही न येणारा

माझा दगडी, तीक्ष्ण आत्मा उघडा पडणे           ||

पुन्हा हव्याहव्याश्या भरतीचे येणे

सारे स्वार्थ, सारे कंगोरे बुडून जाणे

सागरासारखे अथांग विशाल होणे

माझे माणूस होणे, वैश्विक होणे                 ||

भरतीचे असहाय्यपणे ओसरणे

स्वतःलाही न सामावण्याइतके आक्रसणे

भरती-ओहटीचे पुन्हा पुन्हा येणे जाणे

माझेही पुनःपुन्हा विशालणे- संकुचित होणे         ||

अंत या चक्राचा ठाऊक अनंतालाच

ठाऊक माझे मला मात्र एवढंच

भरतीने ढासळतायेत चिरे तटबंदीचे

ओह्टीने झिजतायेत कंगोरे स्वार्थाचे              ||

चक्रनेमिक्रमाने भरती-ओहटीच्या

विस्तरतायेत कक्षा जाणीवेच्या  

घडतोय माणूस माझ्यातला

आपुले मानणारा मानवा मानवाला               ||