कविता – तू अनादी – अनंत

कविता – तू अनादी – अनंत

(मूळ लेखन–दिनांक २५/०८/१९९५ रात्री १०.० ते १०.३०; पुनर्लेखन दिनांक – ११/१२/२०१४ सकाळी ८.० ते दुपारी ३.० )

तुला आरंभ – अंत नाही

तुला रूप, रंग, गंध, मिती नाही

तुझ्या अस्तित्वाचा पुरावा नाही

तरीही अनेकांना तुझ्या असण्याचा विश्वास

मलाही वाटते तू चराचरात आहेस .......

बांडगूळ मानवी बुद्धीवर मनावर पोसणारे

पॅरासाईट प्रत्येक सजीवावर - पेशीवर पोसणारे                      ||

प्रत्येक झाडाचे बांडगूळ निराळे

प्रत्येक जीवावरचे पॅरासाईट निराळे

तसा प्रत्येकाला गवसलेला तू निराळा

फक्त त्याचाच त्याचा इतका निराळा

ह्या बहुरुपतेपायीच

अश्या परजीवितेपायीच

तू निरर्थक नाहीस

तू अरूप, अमिती नाहीस

तुला आरंभ नाही

तुला अंत नाही                                    ||

असा युगानुयुगे तू आहेस

अनादी अनंत आहेस

कधी सगुण, कधी निर्गुण होऊन

कोणासाठी अमुक, कोणासाठी तमुक होऊन

खगोलशास्त्रापुढे अनंत ब्रम्हांड होऊन

क्वांटम सिद्धांतापुढे केऑस सिद्धांत होऊन       ||

नाकारतोय तरीही शोधतोय तुला

मला हव्याश्या स्वरुपातला

नको आहे मला तू इतरांनी दिलेला

वा बांडगूळासारखा मनावर वाढलेला

हवास मला तू अंतरी प्रकाशलेला

विश्वात्मक करणारा मा‍झ्या आत्म्याला

नाकारता नाकारता तुला

ज्ञानियांसारखा कधीतरी सापडशील मला

माझे अस्तित्व, माझा आत्मशोधच

जन्म घालणार आहे तुला                      ||