कविता - तो आणि मी

दिनांक - ०७/१२/२०१४ 

 कविता – तो आणि मी

(मूळ लेखन १९९४-९५ पुनर्लेखन ७/१२/२०१४ सकाळी ८.३० ते ९.३०)

खोल रुतलेल्या बाभळीच्या काट्याचा ठणका

हाडांत उठवणाऱ्या थंडीत

मर्क्युरी, सोडियम दिव्यांच्या

भगभगीत पण शवासारख्या थंड-मृत प्रकाशात

दुतर्फा निर्जीव घरे,

लाकूडलेली अनेक शरीरे

गोठलेले घाणीचे ढिगारे

घेऊन थिजवलेल्या रस्त्यावर

तो आणि मी चालणारे                   ||

नदीकाठच्या गवतासारखा पोसलेला

रसरशीत मी,

कातळावरील तृणासारखा सुकलेला

फाटक्या शरीराचा तो,

थंडीला सुखासीन, गुलाबी करणाऱ्या

उबदार कपड्यातला मी,

अपुऱ्या कपड्यांना, थंडीला न झाकणाऱ्या

जुनाट मळक्या कांबळ्यातला तो                ||

त्या निर्जनतेत

सोबतीला दुसरा असावा

असे वाटूनसुद्धा

वेगवेगळ्या व्यवस्थेतले

वेगवेगळे चालणारे आम्ही          ||

दुतर्फा छोटे-मोठे देह फाटक्या चीरगुटांत कुडकुडलेले

लुळे, पांगळे, चुरगळलेले, झिजलेले, विझलेले

बेवारशी कुत्री त्यातच गुरफटलेली

उघड्या स्तनांना तोंडात धरून तान्हुली विश्र्वसलेली         ||

हिरवटपणे ते स्तन पाहत

त्या देहांच्या थंडाईने शहारत

माझ्यावरल्या उंची ऊनी कपड्यात

अधिकच गुरफटून घेत

दुर्भाग्याची संगती लावू पाहणारा मी ......

एका उघड्या देहावर त्याचं कांबळं पांघरून

झोपडपट्टीच्या कुठल्याश्या बोळात वळून

नाहीसा झालेला तो                     ||

क्षणार्धात डांबरी रस्त्यासारखा

उघडा-बोडका, निर्जीव, थंड पडलेला मी      ||